โครงการรางวัลยุวศิลปินไทย Young Thai Artist Award

หากมองในมุมว่า งานหนึ่งชิ้นอาจช่วยเปลี่ยนความคิดของคนคนหนึ่งได้ทีละน้อย อาจต้องใช้หนังสือสามสิบเล่ม ห้าสิบเล่ม กว่าจะทำให้คนคนหนึ่งเปลี่ยนมากพอจะลุกออกไปเปลี่ยนแปลงสังคม จากนั้นอาจต้องใช้คนนับพัน หมื่น แสน คน เพื่อจะเปลี่ยนโลก แม้ศิลปะจะไม่ได้มีผลอย่างมากมายในคราวเดียว แต่มันก็เป็นส่วนเล็ก ๆ ที่ค่อย ๆ สะสมและนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงได้

งานที่ออกมาต้องไม่มีลักษณะที่ไปวัดหรือประเมินคุณค่า ไม่ต้องให้ความคิดเห็นว่า เด็กเหล่านี้มาอยู่ตรงนี้ทำไม เพราะสิ่งสำคัญคือ พวกเขาเป็นภาพสะท้อนของความทรงจำของเราในวัยเด็ก ที่รู้สึกว่าตัวเองก็เคยวิ่งเล่นอยู่ในสถานที่ที่มีความคล้ายคลึงกันในแง่ของอารมณ์และเรื่องราว แต่จริง ๆ แล้วในการทำงานศิลปะ เรื่องนี้อาจไม่สำคัญเท่าการตีความของคนดูเอง

ตอนอายุ 27 ปี เป็นครั้งแรกที่ได้ร่วมแสดงงาน Biennale เคยคิดว่าตัวเองเก่ง แต่พอเราพลิกสูจิบัตรดูว่าใครอายุมากสุดในงาน ทำให้เราคิดมุมกลับเลยว่า เขาอายุขนาดนี้แล้ว แต่ยังมีผลงานอยู่ ยังมีคนดูอยู่ ยังได้รับการยอมรับในวงการ ตั้งแต่วันนั้นวิธีคิดก็เปลี่ยนไป จริง ๆ แล้วเราไม่ได้เก่งเลย มันน่าทึ่งมากว่า ศิลปินที่อายุเยอะแล้วทำงานยังไงให้ยังอยู่ในความสนใจได้ตลอด มันเป็นรสชาติใหม่ที่อิ่มยังไม่เคยได้ลิ้มรส แต่เราอยากเป็นแบบนั้น

เรารู้ว่าสังคมเป็นยังไง เราก็ซึมซับสิ่งเหล่านี้มา และนำมาเสนอผ่านผลงาน เป็นเหมือนการบันทึกไว้ว่าโลกมันเกิดอะไรขึ้น อย่างน้อยงานของเราก็ได้มอบความสุขในวินาทีแรกให้คนที่เห็นแล้ว ส่วนแง่คิดเราให้คนดูตีความได้เลยว่าแต่ละคนมองดูและมองเห็นอะไร

หากมองในมุมว่า งานหนึ่งชิ้นอาจช่วยเปลี่ยนความคิดของคนคนหนึ่งได้ทีละน้อย อาจต้องใช้หนังสือสามสิบเล่ม ห้าสิบเล่ม กว่าจะทำให้คนคนหนึ่งเปลี่ยนมากพอจะลุกออกไปเปลี่ยนแปลงสังคม จากนั้นอาจต้องใช้คนนับพัน หมื่น แสน คน เพื่อจะเปลี่ยนโลก แม้ศิลปะจะไม่ได้มีผลอย่างมากมายในคราวเดียว แต่มันก็เป็นส่วนเล็ก ๆ ที่ค่อย ๆ สะสมและนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงได้

งานที่ออกมาต้องไม่มีลักษณะที่ไปวัดหรือประเมินคุณค่า ไม่ต้องให้ความคิดเห็นว่า เด็กเหล่านี้มาอยู่ตรงนี้ทำไม เพราะสิ่งสำคัญคือ พวกเขาเป็นภาพสะท้อนของความทรงจำของเราในวัยเด็ก ที่รู้สึกว่าตัวเองก็เคยวิ่งเล่นอยู่ในสถานที่ที่มีความคล้ายคลึงกันในแง่ของอารมณ์และเรื่องราว แต่จริง ๆ แล้วในการทำงานศิลปะ เรื่องนี้อาจไม่สำคัญเท่าการตีความของคนดูเอง

ตอนอายุ 27 ปี เป็นครั้งแรกที่ได้ร่วมแสดงงาน Biennale เคยคิดว่าตัวเองเก่ง แต่พอเราพลิกสูจิบัตรดูว่าใครอายุมากสุดในงาน ทำให้เราคิดมุมกลับเลยว่า เขาอายุขนาดนี้แล้ว แต่ยังมีผลงานอยู่ ยังมีคนดูอยู่ ยังได้รับการยอมรับในวงการ ตั้งแต่วันนั้นวิธีคิดก็เปลี่ยนไป จริง ๆ แล้วเราไม่ได้เก่งเลย มันน่าทึ่งมากว่า ศิลปินที่อายุเยอะแล้วทำงานยังไงให้ยังอยู่ในความสนใจได้ตลอด มันเป็นรสชาติใหม่ที่อิ่มยังไม่เคยได้ลิ้มรส แต่เราอยากเป็นแบบนั้น

เรารู้ว่าสังคมเป็นยังไง เราก็ซึมซับสิ่งเหล่านี้มา และนำมาเสนอผ่านผลงาน เป็นเหมือนการบันทึกไว้ว่าโลกมันเกิดอะไรขึ้น อย่างน้อยงานของเราก็ได้มอบความสุขในวินาทีแรกให้คนที่เห็นแล้ว ส่วนแง่คิดเราให้คนดูตีความได้เลยว่าแต่ละคนมองดูและมองเห็นอะไร

ผมอยากให้ทุกคนมองเห็นคุณค่าของศิลปะสมัยใหม่ไม่แพ้ศิลปะเชิงพาณิชย์ เพราะมันค่อนข้างตรงไปตรงมาว่า ศิลปินคนนี้นับถืออะไรอยู่ และผมอยากให้ทุกคนให้คุณค่ากับงานศิลปะของคนที่ยังมีชีวิตอยู่มากขึ้น เพราะมันจะสร้างทั้งสุนทรียศาสตร์ในศิลปะ รสนิยมของคน ไปจนถึงการมีเศรษฐกิจสร้างสรรค์ให้เราสามารถเอาไอเดียที่เราเชื่อมาใช้เป็นอาชีพได้ เหมือนที่ผมยังคงทำอยู่ในทุกวันนี้