Skip to content

นักเรียนทุน

บุญญาทรัพย์ มะลิลี (กัญจน์)

การอยู่ร่วมกันในสังคมจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องอาศัยความมีน้ำใจไมตรีที่ดีต่อกัน ความมีน้ำใจเป็นเรื่องที่ทุกคนทำได้ โดยไม่ต้องใช้เงินทองมากมาย เพียงแต่แสดงความเมตตากรุณาต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

พฤกษา สุวรรณโชติ (สา)

ด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งอายุเพียง 15 ปี แต่มีภาระหน้าที่ความรับผิดชอบที่ใหญ่เกินตัว น้องมีพ่อ อายุ 50 ปีเป็นผู้ป่วยติดเตียง และมีย่า อายุ 70 ปีที่สุขภาพไม่แข็งแรงมีโรคประจำตัวรุมเร้าหลายโรคที่ต้องดูแล ทำให้น้องเป็นคนเดียวในบ้านที่สามารถออกไปทำงานได้จึงจำเป็นต้องรับหน้าที่เป็นเสาหลักในการหารายได้มาจุนเจือครอบครัว

ไพโรจน์ แซ่ตั้ง (นุ)

ถ้าเราไม่เคยเรียนรู้กับความผิดพลาดและกล้าที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เราก็จะไม่รู้จักกับคำว่าพัฒนาอันนำไปสู่การเติบโตอย่างมีคุณภาพ

พรรษมนต์ เมธีวัชรธนาภรณ์ (พลอย)

“ลองลงมือทำดูก่อนค่ะ ทุกคนทำอาหารได้ แต่ทุกคนไม่ได้ทำอาหารอร่อย เพราะฉะนั้นการทำบ่อยๆ พัฒนาตัวเอง จะทำให้อาหารอร่อยขึ้น ตัวพลอยเองต้นทุนไมได้เยอะ แต่ว่าเราก็ทำไปแล้วก็พัฒนาไปเรื่อยๆ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น มันจะให้ผลลัพธ์สุดท้ายมันดีแน่นอน ถ้าสุดท้ายแล้วเราไม่ท้อ

อนันตญา ชินวงศ์ (ฟ้าใส)

มองสิ่งที่ตัวเองมีแล้วนำไปพัฒนาต่อ สิ่งนั้นจะทำให้เรามีความรู้เกี่ยวกับมันมากขึ้น เราอาจจะรักมันโดยไม่รู้ตัว แล้วทำมันได้ดี และประสบความสำเร็จได้

ณัฐพงศ์ เมืองมาน้อย (ฟิวส์)

ตอนที่เห็นย่าป่วยช่วยเหลือตัวเองลำบาก ผมคิดว่าอยากเรียนอะไรที่ได้ช่วยเหลือผู้ป่วย ผมจึงเลือกเรียนสาขากิจกรรมบำบัด จบแล้วเป็นนักกิจกรรมบำบัดตามโรงพยาบาล เป็นอาชีพที่รายได้ดี มั่นคง ถือเป็นการเลือกเรียนรู้ เพื่ออยู่รอด เพราะเป็นอาชีพใหม่และเป็นที่ต้องการในอนาคต

สกิจ ดวงวัน (ตี๋)

การมาทำงานที่เกาหลี มันทำให้เราเป็นผู้ใหญ่ขึ้น มีระเบียบวินัยมากขึ้น รู้จักอดออม เพราะเรามาอยู่ไกลบ้าน ต้องเรียนรู้ ปรับตัวให้อยู่รอดให้ได้ เพื่อนำเงินมาดูแลครอบครัวและส่งน้องชายเรียนหนังสือ เพราะการศึกษา มันคือโอกาสในการเปลี่ยนชีวิต เหมือนที่มูลนิธิเอสซีจีเคยมอบให้กับผม

ณัฐฐิณี เสมอ (เอิร์น)

ทุกครั้งที่พบเจอปัญหา หนูพยายามให้กำลังใจตัวเองและคิดบวก เพราะคิดว่าถ้าเรามองโลกในแง่บวก อย่างน้อยมันก็ช่วยเติมพลังและช่วยให้มีแรงจัดการกับสถานการณ์ที่ตึงเครียดได้ดีกว่าค่ะ